Η αλήθεια είναι ότι σου γράφω ένα γράμμα, που τώρα πια
είναι αδύνατον να στο δώσω με τα δικά μου ταχυδρομικά μέσα..
Εσύ όμως με κάποιο δικό σου μοναδικό τρόπο,ξέρω πως μπορείς
να το διαβάσεις.(ήσουνα πάντα ειδικός και ιδανικός εφευρέτης
της μυστικής αλληλογραφίας)
Πάντα μου έλεγες ότι εμείς οι δυο είμαστε ένα, κι έτσι να σε αντιμετωπίζω.
Τελικά είχες απόλυτο δίκιο!
Όταν έφυγες κατάλαβα τι εννοούσες, μέσα από την απουσία σου.
Λειτουργώ όπως κι εσύ,και αντιδρώ το ίδιο.
Άργησα όμως να το συνειδητοποιήσω , και δεν ξέρω ακόμα το γιατί.
Θυμάσαι πόσο πολύ μιλούσαμε για τα πάντα ;
Θυμάσαι τις εξομολογήσεις με όλα μου τα προσωπικά,τα μυστικά μου,
της δουλειάς, των φίλων ;
Όλα στα έλεγα και γνώριζες πάντα αυτά που οι άλλοι δεν μάθαιναν ποτέ!
Ξέρεις μήπως γιατί ;
Είχα ανάγκη επιβεβαίωσης και επιβράβευσης για κάτι απ' όλα
από τον ήρωα όλων των εποχών μου, που ήσουν μόνο εσύ πατέρα!
Να σ'ακούσω να μου λες ότι έκανα κάτι σπουδαίο!!
Κάτι επιτέλους αποδεκτό και σημαντικό για σένα.
Όμως πολύ δύσκολα έλεγες - Μπράβο σωστά έπραξες,
στην διάρκεια της διαδρομής.
( μάλλον ποτέ δεν έλεγες, κι εγώ προσπαθούσα πάντα να τεντωθώ για να αγγίξω
τον αόρατο υπερυψωμένο πήχη, που τελικά δεν μου βγήκε σε κακό)
Μόνο στο τέλος άλλαξαν όλα σε μια στιγμή και εισέπραξα όλα τα μπράβο μιας ζωής μαζεμένα.
Εκείνη τη μέρα με κοιτούσες ώρες ατέλειωτες επίμονα στα
μάτια με το δικό μας μυστικό κωδικό,που μου είχες μάθει
από παιδί να αποκρυπτογραφώ,
και να καταλαβαίνω τι θέλεις, τι σκέπτεσαι και τι μου λες.
Όμως εκείνη τη φορά αυτό που διάβαζα στα μάτια σου δεν ήθελα να το
αποκρυπτογραφήσω. Αρνιόμουν κι εγώ επίμονα να δω την αλήθεια.
Ήταν η μέρα που με υποδέχτηκες ξαπλωμένος στο κρεβάτι του νοσοκομείου γελαστός,
και χαρούμενος αφού περίμενα κάμποση ώρα απ΄έξω για να περιποιηθείς τον εαυτό σου,
με ξυρίσματα μπάνια, κολόνιες και τέτοια.
Ήσουν τόσο όμορφος και τραγουδούσες το πίνω και μεθώ πειράζοντας
τις νοσοκόμες που σου άλλαζαν τον ορό της θεραπείας.
(Αστέρια μου τις αποκαλούσες)
Έλεγες πως θα διοργανώσεις μια συναυλία και όλα τα χρήματα θα πάνε
για τις ελλείψεις του νοσοκομείου που ήταν πολλές,
και μέσα σε όλα αυτά με κοιτούσες επίμονα και βαθιά,
στέλνοντας σήματα που δεν ήθελα να πιάσω.
Κάποια στιγμή χωρίς λόγο μου λες:
Τελικά Μαρία είσαι μαγκάκι! Σε θαυμάζω πολύ! Είσαι δυνατή πια,
δεν σε φοβάμαι εσένα με τη Ζωή!!
Τα έχασα, με έπιασε αμηχανία,τι να σου πω ;
Μέχρι εκείνη τη στιγμή, ένοιωθα ότι για σένα
τα έκανα όλα λάθος και συνέχισες..
Είσαι κι όμορφη σαν χανούμισσα,πολύ όμορφη κόρη έχω,
που τραγουδάει σαν τουρκαλίτσα !!
Δεν έβγαλα λέξη.
Πήρα το ηλεκτρονικό πιεσόμετρο από την αμηχανία μου
και στο έβαλα στο χέρι.
Ήσουν μια χαρά και μου είπες να μετρηθώ κι εγώ για πλάκα.
Είχα ανεβασμένους παλμούς αρκετά πάνω απ΄το κανονικό.
Θυμάσαι ; μου είπες να το κοιτάξω να πάω σε κάποιο γιατρό,
αλλά εγώ από τότε μέχρι τώρα συνήθισα τους παραπάνω παλμούς.
(ίσως γιατί η καρδιά μου είναι ένα τρελό κι ατίθασο άλογο,
που έμαθε πια μόνο να τρέχει.)
Μετά όταν τέλειωνε το επισκεπτήριο και πήγα να φύγω,
πάλι με κοίταζες σαν να ήθελες να φωτογραφίσεις τις στιγμές , πλάνο πλάνο.
Εγώ σε φίλησα ταραγμένη είπα καληνύχτα και έκλεισα την πόρτα πίσω μου.
Κατέβαινα τις σκάλες έτοιμη να διαλυθώ , κι είχα ήδη κατεβεί τους
δυο ορόφους όταν άκουσα τρεχαλητά πίσω μου, κι εσένα να μου φωνάζεις..
Μαρία - Μαράκι - Μαρία περίμενε..
Ανησύχησα γιατί δεν έπρεπε να κουράζεσαι κι εσύ ερχόσουν
με πολλά γκάζια και γεμάτος αγωνία...
Τι είναι ; σου είπα ..Τι έπαθες ; Συμβαίνει κάτι ;
Ναι!! μου απάντησες...
Ξέχασες την πορτοκαλάδα σου....
(μια μισοτελειωμένη Αμίτα ήταν ο λόγος που σ'έκανε να τρέχεις έτσι
πίσω μου ; σκέφτηκα και τρόμαξα)
Κατάλαβα όμως, το ένοιωθα πια ότι ήταν η τελευταία μας φορά που βλεπόμαστε...
Ράγισα , κι έγινα κομμάτια και θρύψαλα
στον εκκωφαντικό θόρυβο της αποκόλλησης των πάντοτε
συγκοινωνούντων δοχείων.
Αποκαλύφθηκε καθαρά στην αγωνία των ματιών σου,
αυτό που δεν ήθελα να δω.
Αυτό το μήνυμα που δεν άντεχα να διαβάσω.
Έφευγες, με αποχαιρετούσες πατέρα
κι ήθελες ακόμα μια ευκαιρία για ένα φιλί επί γης,
ακόμα μια καληνύχτα, ακόμα ένα πρόσεχε και ακόμα μια καρφωτή
ματιά στην ψυχή μου, μαζί με ευχές και δύναμη για τη συνέχεια.
Ήξερες κι ήθελες να ξέρω κι εγώ, αυτό το "φεύγω..μείνε λίγο ακόμα.."
Θυμάσαι εκείνη την πρωτοχρονιά με τα ψάρια και τα θαλασσινά
στο Άνω Καλαμάκι ;
Καθόμαστε μαζί στον καναπέ και μου είπες..
Ας αφήσουμε τις γυναίκες να μαγειρεύουν στη κουζίνα Μαράκι
κι έλα να τα πούμε εμείς...
(κρυφή και φανερή σου επιθυμία να είμαι γυιός κι όχι κόρη,
προσαρμόστηκα όμως έκανα ένα συνδυασμό που σου άρεσε νομίζω,
έτσι δεν είναι; )
Μετά από διάφορες κουβέντες περί μουσικής,
πάλι με κοίταξες καρφωτά μέχρι τη ρίζα της ψυχής
και μου μίλησες για τις δύσκολες νύχτες σου που ορθώνονταν
μπροστά σου τα λάθη σου σαν φαντάσματα στον απέναντι τοίχο
και σου ζητούσαν λογαριασμό.
Μετά σιωπή..κοιτούσαμε κι οι δυο στο κενό..
Κάτι βλέπαμε εκεί κι οι δυο μαζί, μάλλον τις ζωές μας αιωρούμενες .
Αργότερα με ρώτησες αν μπορώ να σε συγχωρέσω για όλα.
Εγώ σου είπα βιαστικά...Ναι!
και μέσα μου στριμώχτηκα, πόνεσα τσαλακώθηκα..και δεν το πίστευα!
Δεν μπορούσα να σου πω κάτι άλλο, γιατί δεν είχα την δύναμη
ούτε και το θάρρος!!
Τώρα είμαι έτοιμη να στο πω αυτό και είναι η μεγαλύτερη αλήθεια της ζωής μου!
Σε συγχωρώ μέσα από την ψυχή μου πολύ βαθιά...
σε συγχωρώ και σε κατανοώ ...
Ξέρεις γιατί ;
Γιατί τώρα σε καταλαβαίνω απόλυτα,τώρα ξέρω ότι αν ήμουν εσύ,
αν ζούσα τη ζωή που έζησες
θα έκανα κι εγώ τα ίδια λάθη....τώρα πια το είδα το βίωσα και το ξέρω.
Γιατί όμως άργησα Θεέ μου τόσο να καταλάβω ;
Γιατί άργησα να δω την αλήθεια της ζωής σου ;
Τώρα σε βρίσκω στη μουσική, στις ιστορίες των φίλων σου, σε παλιές φωτογραφίες,
σε κάθε μου σκέψη,κάθε μου έκφραση
κάθε μου κίνηση κι επιλογή, κι έτσι σε νοιώθω ξανά κοντά μου.
Έχεις ριζώσει τόσο βαθιά μέσα μου...Είσαι ένα με μένα...
Τελικά εμείς οι δυο είμαστε Ένα!
Είχες τόσο δίκιο!!
Μόνο που δεν θα σε ακούσω ποτέ πια να ανεβαίνεις
τις σκάλες του σπιτιού τραγουδώντας τόσο δυνατά
λες και ήθελες να ακουστείς σε όλη τη γη,
ότι έρχεσαι επιτέλους σε μένα!!
Ούτε το γέλιο σου,αυτό το υπέροχο γέλιο σου
το δυνατό το γεμάτο ζωή...θα ακουστεί πια σ'αυτό το σπίτι...
Κι αυτό το πρόσωπο σου, που το βλέπω κάθε μέρα στον καθρέφτη
μου γιατί είμαστε ίδιοι.. ολόιδιοι παντού, με επιβεβαιώνει
ότι εσύ κι εγώ είμαστε Ένα!!
Σαν σήμερα έφυγες 28/10/99 και κατοικείς μέσα μου πια..
Συγχώρεσε με που δεν το κατάλαβα πιο νωρίς..
Συγχώρεσε με τώρα εσύ αν σε πίκρανα..
και κάτι ακόμα..
Με τη μικρή μιλάμε συχνά για σένα και σε αγαπάει πολύ.
Την πρώτη νύχτα που έφυγες της έδειχνα ένα αστέρι στον ουρανό
και της έλεγα να ο παππούς Αντώνης..τώρα έγινε εκείνο το αστέρι!
Έχει μεγάλο παράπονο που δεν σε γνώρισε, και με ρωτάει διάφορα.
Είναι τώρα περίπου στα εφτά και πάει δευτέρα τάξη,
καλή μαθήτρια και μοιάζει κι αυτή πολύ σε μένα...
Με θυμάσαι πως ήμουν εγώ στα εφτά μου χρόνια ;
Έτσι είναι κι η μικρή,έχει τα ίδια κοτσίδια και τα ίδια μεγάλα μάτια.
(ελπίζω να μην κάνει κι αυτή το ίδιο λάθος το δικό μου,
να καταλάβει αργά όλη την σημασία της ζωής)
Εγώ είμαι ακόμα μόνη μου και μάλλον έτσι θά'μαι,
με δική μου επιλογή και το ξέρεις...
Ξέχασα να σου πω το πιο σημαντικό.
Ήμουν έτοιμη να φύγω από το σπίτι,
να έρθω να σε δω στο νοσοκομείο όταν χτύπησε το τηλέφωνο
και το σήκωσα εγώ....άκουσα μια ψυχρή γυναικεία φωνή
να μου αναγγέλλει τον θάνατο σου...
Έμεινα με τη επιθυμία να σε δω πατέρα..
Μου λείπεις κι ας πάντα είσαι μαζί μου...
Σ'αγαπώ πάρα πολύ πατέρα!!!
Εμείς οι δυο είμαστε ......Ένα!!
.jpg)
