Μαρία Κατινάρη από την παράσταση "Λέγε Μήτσο"

Στο θέατρο

πολλά τα νούμερα πολλά τα αστεία
άλλα είναι έξυπνα κι άλλα γελοία
Στο θέατρο
λεφτά σκορπίζονται – όνειρα αδειάζουν
χείλια σφραγίζονται – κορμιά στενάζουν
Στο θέατρο
έρωτες έρχονται – κι αγάπες πάνε
δόξες παρέρχονται - μπαλόνια σπάνε
Στο θέατρο
κίτρινα βλέμματα – κόκκινα χείλη
όλο χαϊδέματα – εχθροί και φίλοι
Στο θέατρο
χειροκροτήματα – και αυταπάτες
πολλά φαντάσματα – και εφιάλτες
Στο θέατρο
τίποτα δεν απομένει
μονάχα ψέματα και τρέλα μένει
μονάχα ψέματα – χρώματα φώτα
τίποτα – εμένα ρώτα
Στο θέατρο....

Γιώργος Σκούρτης

Μαρία Ρίπη Κατινάρη

Η Μαρία Ρίπη Κατινάρη λαϊκή και δημοτική τραγουδίστρια
σύζυγος του Αντώνη Κατινάρη
και κόρη του Αθηναίου σαντουρίστα Γιώργου Ρίπη
ξεκίνησε να τραγουδά από παιδί δίπλα στον πατέρα της
κι αργότερα
τραγούδησε μοναδικά την  Γκιουλμπαχάρ, την Μυσιρλού, κ.α.
στο πάλκο του Πρόδρομου Τσαουσάκη σε ηλικία μόλις 16 ετών.
Ακολούθησε με επιτυχία η μεγάλη μουσική διαδρομή της,
στα πάλκα της Αθήνας και όλης της Ελλάδας.

Για τους φίλους που έγιναν άγγελοι ..

Κάπου στον κόσμο χάραζε κι άγριος αγέρας τάραζε τις θάλασσες και τα
πουλιά και μια θλιμμένη ακρογιαλιά κι έστησαν τα στοιχειά χορό κι
άρπαξαν το λευκό φτερό που ζέσταινε τα χέρια μου φτερούγα στα νυχτέρια μου

Πέταξε το φτερό ψηλά και άρχισε να μου μιλά μου 'λέγε για τα σύννεφα και
του ουρανού τα κύματα μου μίλησε για λυτρωμούς και πως υψώνεται ο νους
και γέμισε ο ουρανός αγάπη χρώματα και φως

Ξάφνου ένας Άγγελος χλωμός πρόβαλε μέσα από τ΄Αγιο Φως και πήρε το φτερό
κοντά του, ένα φτερό μες΄τα φτερά του και γέμισε με χρώματα ο ουρανός κι
αρώματα σμύρνα λιβάνι μύρισε και το φτερό ψιθύρισε..

"Γεια σου ζωή, σου ξέφυγα τους στεναγμούς σου απέφυγα Πλάνα ζωή πως
τα'χεις κάνει όλα να μοιάζουν με πλεκτάνη Ακόμα δεν κατάλαβα τα πάθη σου
μετάλαβα Κυρά ζωή πως μπόρεσες τόσους καημούς και χώρεσες Μάνα ζωή σου
δόθηκα χαλάλι σου αν προδόθηκα Μάνα ζωή γλυκιά πλανεύτρα σ΄αγάπησα κι ας
είσαι ψεύτρα"

Το φτερουγάκι σίγησε και η ψυχή μου ρίγησε ....

Μαρία Κατινάρη

Σαν μουσική που γεννιέται από αγάπη!

Έξω έκανε κρύο κι εσύ καθόσουν εκεί στο ξύλινο τραπέζι κρατούσες με ευλάβεια στα χέρια το τρίχορδο μπουζούκι, έπαιζες ένα σμυρναίικο παλιό και σιγοτραγουδούσες. Η μάννα μικρή κοπέλα τότε κι όμορφη σαν νεράιδα τραγουδούσε κι εκείνη μαζί σου και σου χόρευε...χόρευε για σένα .. Κι ήταν τότε Χριστούγεννα κι ήμουν ένα μικρό κοριτσάκι μισοκοιμισμένο με τα μακριά καστανά κοτσίδια ακουμπισμένα στο τραπέζι με τα φαγητά της μάνας που ευωδίαζαν κόλιαντρο και δυόσμο. Σας άκουγα με κλειστά τα μάτια και ένοιωθα τη ζεστασιά σας. Πότε πότε τα άνοιγα κρυφά και σας κοιτούσα με λατρεία και θαυμασμό. Είσαστε τόσο όμορφοι τόσο φωτεινοί κι οι δυο, είσαστε ο κόσμος μου. Έμοιαζε με όνειρο και ήταν όνειρο αληθινό που το μοιραστήκαμε με την δυνατή παρουσία της αγάπης στο σπίτι μας! Εκείνη η Άγια Νύχτα των Χριστουγέννων αποτυπώθηκε στην ψυχή μου για πάντα! Και το τραγούδι σου ακόμα το ακούω.... Βλέπω ακόμα τα χέρια σου να τρέχουν πάνω κάτω στις χορδές του μπουζουκιού, να ταξιδεύουν στους δρόμους του, και να αλλάζουν οι νότες, τα συναισθήματα, οι μελωδίες, τα χρώματα, τα ταξίμια και το πρόσωπο σου μαζί! Να γίνεσαι ολόκληρος μουσική και να πλημμυρίζεις από αρμονία και πληρότητα. Να ξεχύνεσαι σαν μελωδικός ποταμός με ήρεμη δύναμη παντού στον αέρα, στην κάμαρα, στα πράγματα γύρω... στην παιδική ψυχή μου... Έτσι σε έχω μέσα μου πατέρα! Σαν μουσική που γεννιέται από αγάπη!

Τα αρώματα των τραγουδιών...

Είναι ένας κήπος μυστικός γεμάτος με λουλούδια
που τριγυρνάω τις βραδιές στις μυστικές μου προσευχές
και τα λουλούδια ανθίζουνε και γίνονται τραγούδια..

Οταν τραγούδια διηγούνται την ιστορία μας..

Η Μαρία Κατινάρη στα Εννέα όγδοα 
σε απόσπασμα από την δημοφιλέστατη 3πρακτη οπερέτα του Στάθη Μάστορα και στίχους Γιάννη Πρινέα
η "Ευάρεστος Ριρίκα"
από την ρομαντική εποχή του προπολέμου
στο πρόγραμμα με τα απαγορευμένα τραγούδια που επιμελήθηκε ο ιστορικός  μουσικολόγος Παναγιώτης Κουνάδης.

Στο ιστορικό πλέον "Ντουζένι" κάτω από την Ακρόπολη

-Κώστας Παπαδόπουλος -
-Μπάμπης Γκολές-
-Μαρία Κατινάρη-
-Γιάννης Ζερβίδης-
-Βασίλης Γιαννίσης-

σε απτάλικο ρυθμό ...ρεμπέτικες ιστορίες

Η Μαρία Κατινάρη στα Εννέα όγδοα 
με τα απαγορευμένα τραγούδια του ιστορικού  μουσικολόγου Παναγιώτη Κουνάδη.

Νύχτες με τραγούδια της ψυχής...

Μαρία Κατινάρη
"Ρεμπέτικες χάντρες"
Κολονάκι - Αθήνα

Στα πάλκα της Αθήνας

Μαρία Κατινάρη
Γιάννης Μωραΐτης 
Αντζελα Γκρέκα

"Ρεμπέτικες Χάντρες"- Κολονάκι

Γιώργος Χατζηνάσιος - Γιώργος Σκούρτης- Κώστας Κωτούλας και Μαρία Κατινάρη

Στου Ψυρή...

Στιγμές με χαμόγελα αισιοδοξίας..και

Αναμνήσεων συνέχεια....
παρέα με τον συνθέτη  Γιωργο Χατζηνάσιο,τον συγγραφέα Γιώργο Σκούρτη,
τον παραγωγό Κώστα Κωτούλα
και την Μαρία Κατινάρη στην παρουσίαση του LP " Αν ήμουν άντρας"..

Μαρία Κατινάρη 11 Νοεμβρίου 2013

Πάντα θυμάμαι από παιδί στις παλιές ταινίες την θλίψη μου για τα άλογα 
που πέθαιναν στη μάχη χωρίς να έχουν ιδέα για τον πόλεμο...

lp "ΑΓΡΙΕΣ ΝΥΧΤΕΣ"

  http://www.youtube.com/watch?v=a21hmwee2EY
μουσική: Γιάννη Ζουγανέλη
στίχοι : Γιώργος Σκούρτης
ερμνηνεία: Μαρία Κατινάρη


Όταν σε βλέπω μόνο σου, με σπαράζεις.

Το βλέμμα σου στυλωμένο σε φαντάσματα,
τα δάχτυλα κίτρινα απ' το τσιγάρο.
Το βλέμμα σου στυλωμένο σε φαντάσματα,
τα λόγια σου τρύπια με χάσματα.

Όταν σε βλέπω μόνο σου, με σπαράζεις.

Ο έρωτας λες ότι χάθηκε
στους πολύβοους δρόμους.
Ο Διόνυσος τραγουδάει μονάχος
και ποιήματα κάνουν τους φόνους.

Όταν σε βλέπω μόνο σου, με σπαράζεις.

Μερικές φορές οι άνθρωποι
σου θυμίζουν απομεινάρια.
Τότε γίνεσαι ρακοσυλλέκτης
κι απ' τους δρόμους μαζεύεις τ' αχνάρια.

Όταν σε βλέπω μόνο σου, με σπαράζεις.

Περίμενε λοιπόν, μη φεύγεις,
μαζί να σπαράξουν οι ματιές μας,
όταν θα κοιτάμε το άνοιγμα
πέρα απ' τις μοναξιές μας.

Όταν σε βλέπω μόνο σου, με σπαράζεις....

Οι Άγριες Νύχτες της Μαρίας Κατινάρη....

Οι Άγριες Νύχτες σε ποίηση Γιώργου Σκούρτη και μουσική Γιάννη Ζουγανέλη ηχογραφήθηκαν κατά τα άλλα σε ήμερους καιρούς... Στις πιο όμορφες και ελπιδοφόρες μέρες μιας εποχής κατά τα φαινόμενα πολλά υποσχόμενης. Αντιφατικό κι οξύμωρο σχήμα σαν θέμα εν έτη 1986 οι ροκ μπαλάντες με κραυγές, μηνύματα αγωνίας για τον έρωτα και την μοναξιά. Δυο θέματα πληθωρικά σε υποστάσεις και πολυμορφία με την δύναμη και τις διαστάσεις της πένας του πάντοτε διορατικού Γιώργου Σκούρτη και το μουσικό στίγμα κι εύρος μελοποίησης του Γιάννη Ζουγανέλη.
 Ήταν το απόσταγμα μιας θεατρικής συνεργασίας που συμμετείχα, από την παράσταση που είχαν γράψει οι Γιώργος Σκούρτης, Μήτσος Ευθυμιάδης, Μπάμπης Τσικληρόπουλος σε σκηνοθεσία του Σκούρτη στο Θέατρο Ακρόαμα της Ιουλιανού το 1983. Μια παράσταση που ενώ είχε όλη την δυναμική των τριών συγγραφέων ο Γιώργος Σκούρτης ομολογεί πως ήταν η μεγαλύτερη αποτυχία του, λόγω κακών συγκυριών.
Το συμβόλαιο για την παράσταση αυτή κλείστηκε πρωταπριλιά... λέει ο Σκούρτης δίνοντας έμφαση στο δέσιμο της συμφωνίας στη ημέρα του ψέματος.. Ίσως όμως είναι υποκειμενική η επιτυχία και η αποτυχία του καθενός, και διαφέρει από πρόσωπο σε πρόσωπο, ακόμα και κάτω από την στέγη κοινού έργου. Γιατί πάνω στην αποτυχία του σπονδυλωτού έργου των τριών, εγώ ανακάλυψα κι αναγνώρισα εσωτερικά ανοίγματα σε άγνωστες πτυχές του εαυτού μου που στην μετέπειτα πορεία μου 'έγιναν πολύτιμα εφόδια και κλειδιά , κι αυτό το θεωρώ μεγάλο κέρδος κι επιτυχία!!

Αυτός ο δίσκος βινυλίου που ήταν και ο πρώτος μου, γεννήθηκε σαν παιδί του θεατρικού έργου κι είχε την πεμπτουσία της παράστασης αλλά αρχικά και την ίδια τύχη. Όσο περνούσε ο καιρός όμως, τόσο περισσότερη απήχηση έβρισκε, με αντίστροφη δράση κι αναγνώριση και δεν αναφέρομαι σε πωλήσεις αλλά σε επίμονες προτιμήσεις.
Το παράδοξο εξηγείται εύκολα. Οι Άγριες Νύχτες σε κάθε εποχή επικεντρώνονται στην πιο άγρια εσωτερική διαμάχη με τον εαυτό μας , εκεί όπου ο καθένας είναι πάντα μόνος κι ανυπεράσπιστος απέναντι στους δαίμονες του.
Τότε, στα ήρεμα πλην όμως ψεύτικα χρόνια κανείς δεν ήθελε να ακούει το επαναστατικό παιδί με τις κραυγές της αλήθειας. Ίσως η λήθη της παραφορτωμένης γκλάμουρ εποχής δεν επέτρεπε τέτοιου είδους αφύπνιση. Σήμερα που όλα τα ψέματα απογυμνώθηκαν, μέσα στις άγριες μέρες που βιώνουμε, οι Άγριες Νύχτες ενηλικιώθηκαν, και τολμώ να πω δυστυχώς δικαιώθηκαν. Σε συζητήσεις με γνωστούς κι άγνωστους για αυτό το lp (που δεν σταμάτησαν ποτέ μέσα στα χρόνια που πέρασαν)συνήθιζα να λέω ότι προηγείτο της εποχής του…
Σήμερα μπορώ να πω, ότι ήταν προφητικό προμήνυμα της εποχής μας. Ο Γιώργος Σκούρτης σ' αυτή την ενότητα των ποιημάτων του , απελευθερώνει, ξεγυμνώνει κι αποκαλύπτει σε πρώτο πλάνο τις δεύτερες σκέψεις (αυτές που κρύβονται και συνθλίβονται πίσω απ' τα λόγια και τις πράξεις μας) στο πίσω μέρος του μυαλού, προβάλλοντας τις σιωπηλές κραυγές και τα αφώτιστα σημεία των παθών μας. Σκληρός και τρυφερός μαζί, δυνατός μέσα στις αδυναμίες του, πανανθρώπινος σ ένα κόσμο απάνθρωπο… Μ' ένα πάθος υπερβατικό για το συναίσθημα του πόνου, της θλίψης, της μοναξιάς, του έρωτα... προσεγγίζει με ευλάβεια και δέος την αληθινή αγάπη και την κάνει Θεό... Λυτρωτική, κι απελευθερωτική η άναρχη Θεά Αγάπη του Σκούρτη, και πάνω απ όλα αφοπλιστικά αληθινή όπως και η γραφή του.
"Μ' ένα μικρό καΐκι χαρτονένιο απ το δωδεκάφυλλο τετράδιο της ζωής μου" ταξίδεψα στον θυμό και στον έρωτα των λέξεων και των βαθύτερων νοημάτων του Γιώργου, διαβάζοντας τα σημάδια στα κύματα που είχε αφήσει κάποια γοργόνα που αναζητούσε απαντήσεις όπως κι εγώ. Εκεί κάπου διαπίστωσα πως οι χαμένοι θησαυροί μου ήτανε πάντα μέσα μου.Τους αγάπησα , τους φόρεσα σαν φυλαχτό κι ακόμα ταξιδεύω μαζί τους σε άχρονο χρόνο.

Την εποχή που ηχογραφήθηκε και κυκλοφόρησε το lp δεν ζούσα μόνιμα στην Ελλάδα όποτε και δεν είχα την δυνατότητα να το υποστηρίξω. Αυτό δεν σημαίνει όμως πως δεν αγάπησα αυτά τα ροκ τραγούδια και δεν εκφράστηκα απόλυτα μέσα από αυτά, αφού με τον ίδιο ενθουσιασμό θα τα ξανατραγουδούσα και σήμερα. Γιατί το ροκ για μένα πέρα από το ότι ήτανε το ξεκίνημα μου, είναι επίσης αστικό λαϊκό τραγούδι συγγενικό ίσως και αδερφικό με τα ρεμπέτικα που τραγουδάω χρόνια στα πάλκα… Τώρα, αν κάποιοι δεν δέχονται την συγγένεια εξ αίματος ,και την κοινή ρίζα, τουλάχιστον θα πρέπει να αποδεχτούν την μεταξύ τους αγάπη και βαθιά συμπάθεια, με κοινό παρανομαστή τα βιώματα του λαού, καθρέφτισμα στην εκάστοτε εποχή και κοινωνία... Αυτό ήταν η μόνιμη διαφωνία με τον πατέρα μου που σαν λαϊκός συνθέτης και δεξιοτέχνης στο μπουζούκι, ήταν άλλων αντιλήψεων κι έβαζε διαχωριστικά διαφωνώντας κάθετα με τις επιλογές και τις ιδέες μου.
Γι αυτό και στις Άγριες Νύχτες πρωτοεμφανίζομαι δισκογραφικά σαν Μαρία, σκέτο... θρασύτατα! Πάντα θα θυμάμαι στο στούντιο την ένταση και τη συγκίνηση τις ώρες της ηχογράφησης. Έναν συγκλονιστικό κι ευρηματικό Ζουγανέλη να δημιουργεί, τα εξαιρετικά παιξίματα από σπουδαίους μουσικούς του χώρου, Στέφανος Κορκολής, Τουρκογιώργης, Μάνος Νεόφυτος, Γιάννης Μπιθικώτσης, κι εγώ σε μόνιμη έκσταση μουδιασμένη να τραγουδάω και να καταγράφω στην ταινία αλλά προπαντός στη ψυχή μου, στιγμές του δρόμου μορφές του κόσμου... σε Άγριες Νύχτες βάρβαρες, εκεί όπου ο καθένας είναι πάντα μόνος...

Μαρία Κατινάρη

http://www.ogdoo.gr/portal/index.php?option=ozo_content&perform=view&id=6504&Itemid=40
 - Πηγή: www.ogdoo.gr