Σαν μουσική που γεννιέται από αγάπη!

Έξω έκανε κρύο κι εσύ καθόσουν εκεί στο ξύλινο τραπέζι κρατούσες με ευλάβεια στα χέρια το τρίχορδο μπουζούκι, έπαιζες ένα σμυρναίικο παλιό και σιγοτραγουδούσες. Η μάννα μικρή κοπέλα τότε κι όμορφη σαν νεράιδα τραγουδούσε κι εκείνη μαζί σου και σου χόρευε...χόρευε για σένα .. Κι ήταν τότε Χριστούγεννα κι ήμουν ένα μικρό κοριτσάκι μισοκοιμισμένο με τα μακριά καστανά κοτσίδια ακουμπισμένα στο τραπέζι με τα φαγητά της μάνας που ευωδίαζαν κόλιαντρο και δυόσμο. Σας άκουγα με κλειστά τα μάτια και ένοιωθα τη ζεστασιά σας. Πότε πότε τα άνοιγα κρυφά και σας κοιτούσα με λατρεία και θαυμασμό. Είσαστε τόσο όμορφοι τόσο φωτεινοί κι οι δυο, είσαστε ο κόσμος μου. Έμοιαζε με όνειρο και ήταν όνειρο αληθινό που το μοιραστήκαμε με την δυνατή παρουσία της αγάπης στο σπίτι μας! Εκείνη η Άγια Νύχτα των Χριστουγέννων αποτυπώθηκε στην ψυχή μου για πάντα! Και το τραγούδι σου ακόμα το ακούω.... Βλέπω ακόμα τα χέρια σου να τρέχουν πάνω κάτω στις χορδές του μπουζουκιού, να ταξιδεύουν στους δρόμους του, και να αλλάζουν οι νότες, τα συναισθήματα, οι μελωδίες, τα χρώματα, τα ταξίμια και το πρόσωπο σου μαζί! Να γίνεσαι ολόκληρος μουσική και να πλημμυρίζεις από αρμονία και πληρότητα. Να ξεχύνεσαι σαν μελωδικός ποταμός με ήρεμη δύναμη παντού στον αέρα, στην κάμαρα, στα πράγματα γύρω... στην παιδική ψυχή μου... Έτσι σε έχω μέσα μου πατέρα! Σαν μουσική που γεννιέται από αγάπη!